Goodbye Colombia..
Hoi lieverdjes,
hier een verslag van mijn laatste weken in Colombia!
Na mijn laatste verslag zijn we aangekomen in Mompox, een heerlijk stil en ietwat koeler (nog steeds een prettige 25 graden, wees niet bang) dorpje. Deze plek zou de inspiratie zijn geweest voor Colombia's meest beroemde en Nobel prijs winnende auteur: Gabriel García Márquez. Na eerst een hele hoop slaap hebben we met z'n drietjes (Sara, Luke en ik) de stad verkend en vooral even hard gechilled. Na 2 dagen vervolgden we onze trip naar Medellin, wat uiteindelijk een 14 uur durende busreis werd, waarvan ik helft van de tijd een slapende baby op schoot had en uiteindelijk ziek uitkwam. De eerste indruk van Medellin was heel goed, maar helaas heb ik de eerste dag alleen het plafond van m'n bloedhete slaapzaal gezien. Gelukkig heb ik de dagen erna wél kunnen genieten van deze gigantisxh mooie stad, de heerlijke temperatuur (eeuwige lente hier) en haar uitzonderlijk vriendelijke en nieuwsgierige inwoners. Wat een heerlijk warm bad! Helaas heb ik hier afscheid moeten nemen van Sara, een van m'n beste maatjes voor de afgelopen 5 maanden. Een dag later was het ook tijd om gedag te zeggen tegen Luke, onze geadopteerde medereiziger uit Nieuw Zeeland. En daar zit je dan. Helemaal in je eentje aan de andere kant van de wereld. Ik besloot te vertrekken uit Medellin en naar Guatapé te gaan, een kort busritje (maar 2 uur!) verderop. Hier liep ik gelijk drie hele leuke meiden tegen het lijf die alleen aan het reizen waren maar elkaar tijdens hun trip ontmoet hadden. Met hen heb ik twee geweldige chille dagen in het meest kleurrijke en mooie dorpje ooit, en La Piedra del Peñol beklommen, een gigantisch rotsblok met uitzicht over het departement Antioquia met haar vele mini eilandjes in prachtig blauw water. Na deze twee dagen kwamen we weer terug in Medellin voor een dag, om nog even een feestje mee te pakken (Medellin is er bekend om) en af te spreken met Dutchies Menno en Anna, twee goede vriendjes uit Bogota!
De volgende dag was het toch echt tijd om te gaan beginnen aan m'n reis naar beneden, met als eerste stop Salsa capital van zuid-Amerika: Cali! En wat een lelijke stad is dat zeg... Gelukkig verbleef ik in een heel fijn hostel waar ik een aantal hele leuke mensen ontmoette, waaronder het stel Dan en Claire uit nieuw-zeeland. Zij stelden voor om de reis naar de grens samen te gaan maken, waar ik maar al te graag ja op zei! Zij waren ondertussen al 15 maanden samen op reis, en hadden nog zo'n 6 maanden in z-a te gaan. Jaloezie heerst dus hoog als je met hen reist... We hebben Cali natuurlijk niet verlaten zonder te genieten van het geweldige outdoor Salsa festival, waar de locals al hun stoelen opzij gooien zodat ze genoeg ruimte hebben om hun GEWELDIGE moves te showen en de band een handje te helpen met hun zelf meegebrechte instrumenten. Feesten, dat kunnen deze mensen wel. Natuurlijk kom je er zelf ook niet onderuit om te dansen, dus heb ik nog even kunnen oefenen op m'n salsamoves. De volgende ochtend ben ik met Claire en Dan vertrokken naar San Augustin, een mini plaatsje richting het zuiden. Na een uuuurenlange reis over verschrikkelijk slechte wegen met een gemiddelde snelheid van 20 km/u kwamen we tegen de avond aan in ons hostel, gelegen op de berg boven het dorp in een bos. En wat een uitzicht hadden we hier. Die avond hebben we urenlang zitten praten over alle belangrijke en onbelangrijke dingen in t leven, middenin het bos. De volgende dag zijn we naar het archeologische park gegaan waar het dorp bekend om is. In deze hele regio zijn allerlei gigantische standbeelden gevonden, die eeuwen geleden gemaakt zijn door de lokale bevolking om allerlei goden en dieren te eren. Vandaag de dag staan deze beelden tentoongesteld in het gigantische park.
Na de eeuwenoude standbeelden zijn we doorgereisd naar het eeuwenoude koloniale dorp Popayan. Helaas moesten we dezelfde verschrikkelijke weg weer deels terug vervolgen, maar de omgeving maakte een hoop goed. We zijn namelijk door een van de vele natuurparken gereden, en in dit specifieke park is er een vegetatie te vinden die alleen op deze plek in Colombia bestaat, en ergens in Venezuela. Erg bijzonder dus! Popayan zelf was heel lief, schattig, klein en prachtig mooi wit. Een heerlijke middag rondstruinen en weer een stap dichterbij de grens. De volgende twee dagen zouden dus ook alleen maar in het teken staan van reizen en de grensovergang met Ecuador. We besloten een nachtstop te maken in Pasto toen we er achter kwamen dat Popayan-Pasto ook alweer een uur of 9 zou duren en dit stuk 's nachts echt te gevaarlijk is ivm overvallen. De enige andere route die we konden nemen werd liefkozend 'the trampoline of death' genoemd in de volksmond, dus ook die viel af. Mijn verwachtingen van Pasto waren heel laag, maar deze stad heeft me echt weten te verbazen met z'n mooie pleintjes en gebouwen. M'n laatste avond en nacht in Colombia! Na welgeteld 167 dagen was het tijd om Colombia te verlaten, en liepen we de volgende dag op ons dooie gemakje de grens over met Ecuador.
Ik kan echt zeggen dat ik de tijd van m'n leven heb gehad in Colombia. Ik heb het geluk gehad allerlei gigantisch mooie mensen te leren kennen, met wie ik de beste gesprekken, leukste momenten, en mooiste herinneringen heb meegemaakt. Daarnaast heb ik een adembenemend mooi land van top tot teen mogen ontdekken en geweldige plekken verkent. Ik ben zo blij dat ik voor Colombia ben gegaan, ookal was ik natuurlijk rete zenuwachtig en bang aan het begin. Het heeft me niets dan mooie dingen gebracht, en wat heb ik veel mogen leren.
Muchísimas gracias para todo mi Colombia, te quiero mucho.
Wordt vervolgd!
De reis begint!
Hoi lieverds,
op aanvraag van mn pappie, hier weer een verslagje van m'n avonturen! Na een GEWELDIGE week in San Fransisco, kwam ik zondag 5 Juni weer aan in Bogota. Ik was weer thuis! En wat een fijn gevoel! Helaas was de stad wel erg leeg, aangezien 90% van m'n familie, vrienden en huisgenoten de stad al had verlaten.. Gelukkig waren twee van m'n Franse roomies nog in Bogota, en was ook goede Braziliaanse vriend Wellinton er nog. Na weer even bijgekomen te zijn ben ik 's avonds met huisgenoot Vicky naar het huis van Welli gegaan om daar te eten en film te kijken. Het was ongelofelijk raar om hier te zijn, in dit huis heb ik de afgelopen maanden bijna elk weekend heel veel tijd doorgebracht, geslapen en praktisch gewoond met de 4 ontzettend goede vrienden die ik hier gemaakt heb... En nu was alleen welli thuis. Bogota was niet meer hetzelfde. De volgende dag heb ik dus ook snel m'n ticket geboekt richting Cartagena, en heb ik al m'n spul ingepakt. Na een laatste etentje met de overgebleven huisgenoten en m'n allerlaatste nachtje in Bogota, was het op dinsdagochtend tijd om voor de laatste keer afscheid te nemen van Jamie (een van m'n 3 internationale zusjes) en goede vriend Bruno, voordat ik mn allerlaatste trip naar het vliegveld zou maken. Wat een raar idee, ik verliet nu de plek waar ik 4,5 maand met zo ontzettend veel plezier heb gewoond en zoveel mooie dingen heb meegemaakt.. Gelukkig werd ik op het vliegveld uitgezwaaid door Welli, maar toen begon het toch echt. Na een soepele vlucht kwam ik zo'n 2,5 uur later aan in het hostel in Cartagena, waar gezuster #2 Sara me direct om de hals vloog. Met haar zou ik nu ongeveer 2,5e week samen gaan reizen door Colombia! In Cartagena hebben we in anderhalve dag de stad verkend en wat nieuwe vrienden gemaakt, met wie we op donderdagochtend naar Santa Marta zijn vertrokken. Alle steden zijn verbonden met een heel goed busnetwerk, maar wij hadden net pech (autopech ja) dus zo'n 8 uur en 3 bussen later kwamen we aan in Santa Marta. De volgende ochtend hebben we snel onze trip naar Ciudad Perdida geboekt en zijn we gaan snorkelen in een prachtig baaitje in Taganga met super helder water, en hebben we hier superveel vissen en koraal gezien. De volgende ochtend was het dan toch echt tijd voor de trip waar we al tijden naar uitkeken: de Ciudad Perdida. 4 dagen hiken door de jungle, met op dag 3 als hoogtepunt de overblijfselen van een indigenous dorp dat hier eeuwen geleden gestaan heeft. En wat een trip was het. We bleken al snel een geweldig leuke groep te hebben. Vooral met Nieuw Zeelander Luke klikte het al direct goed, en doopten we ons trio om tot de Sneakersquad (aangezien wij de enige drie sukkels waren die geen echte hiking schoenen hadden maar de trip op onze sneakertjes wilde gaan doen). De hike was erg goed opgedeeld, met stops voor fruit en lunch bij riviertjes, zodat we steeds goed konden aansterken en de liters zweet van ons lichaam af konden wassen. Want ja, urenlang hiken door de jungle met een temperatuur rond de 35 graden en een hele hoge luchtvochtigheid houd je niet lang fris en droog... In de avonden sliepen we in kampen diep in de jungle, waar we (thank god!) netten rond ons bed (hangmat) hadden om ons te beschermen tegen de muggen, slangen en insecten (ja Leona, ook tarantula's...). De dagen waren lang en warm, de hikes lang en zwaar, maar het uitzicht maakte alles drie keer goed. Wat een geweldige ervaring!! Na twee en halve dag bereikten we de Ciudad Perdida ("verloren stad"), waarna we de weg weer terug maakten. Het was het zo ontzettend waard! Zelfs de zwaar gekneusde vinger die ik eraan overgehouden heb (heel dom gestruikeld over m'n eigen voeten op het minst moeilijke en minst gevaarlijke stuk van de trip) kan niet op tegen deze ervaring.
Na deze dagen van inspanning besloten we met z'n drieën (Luke was nu officieel geadopteerd) te vertrekken naar het paradijs... Dus kwamen we afgelopen woensdag aan in La Brisa Tranquila, een hostel gebouwd op een afgelegen stuk strand. Hier hebben we 2,5e dag genoten van intense rust, prachtige zee en strand, goed gezelschap en de heerlijke Caraïbische zon. Vanuit dit paradijs zijn we vertrokken naar het volgende, namelijk een van de vele (maar zeker het mooiste) nationale natuur park: Parque Tayrona. Dit park is een aaneenschakeling van hagelwitte stranden, met de blauwste en meest heldere zee die ik ooit heb gezien, afgeschermd van de buitenwerteld door een stuk jungle. Na een hike van zo'n 1,5 uur kwamen we aan op de plek waar we die nacht wilde doorbrengen. Helaas was Luke ziek geworden, dus terwijl hij sliep zijn Sara en ik gaan zwemmen en zaten we 's avonds in onze pyjama's in een veel te luxe restaurant. De volgende dag liepen we al vroeg in de ochtend het resterende uur naar Cabo San Juan, om daar een hangmat te bemachtigen in het felbegeerde torentje bovenop de rotsen, met uitzicht over de hele baai. En ja hoor, lucky bastards dat we zijn sliepen we die avond op het mooiste plekje van heel het park. Wát een geweldige plek! Adembenemend mooi! Foto's uploaden kan ik nu nog niet, maar die zullen zeker volgen. De laatste dag in het park (gisteren, zondag dus) hebben we weer hikend doorgebracht, eerst naar Pueblito (weer een oud indigenous dorp) en later terug naar de uitgang. Na weer een nachtje in La Brisa (10 min van het park vandaan) ziin we nu halverwege een 6uur durende busrit opweg naar Mompox, een historisch dorpje in een woestijnomgeving, meer landinwaarts. Vanuit hier vertrekken we na 1 a 2 dagen naar Medellin, de stad van de eeuwige lente, en de stad vanuit waar Pablo Escobar zijn drugs emperium opstartte en zo de meest beruchte en beroemde drugsbaron van de wereld werd. Na zo'n 2 weken alleen jungle en strand gezien te hebben, zijn we alledrie ontzettend toe aan een stad! we reizen nog ongeveer een weekje in dit trio, daarna gaan zowel Sara als Luke weer naar huis, terwijl ik nog 4 weken door ga reizen. Mega enthousiast om te zien wat de rest van de reis me gaat brengen!
Tot snel allemaal! Over 5 weken ben ik er al weer! Geniet nog maar even van de rust, daaaaaaaaaag xxxxxxxx
Teacher, Finished!
Teacher, finished!! En dat dan minstens 400 keer per dag. Elk streepje wat gezet wordt op een worksheet of kleurplaat moet even benoemd en beloond worden, zo vinden mijn kindjes. Maar nu zijn het niet mijn kindjes maar ik zelf die dit moet zeggen. Teacher is finished. Gisteren heb ik mijn allerlaatste lessen gegeven, alle kindjes een laatste knuffel gegeven en voor de allerlaatste keer gedag gezegd tegen de beveiligers bij de ingang van de school. Na 17 weken is dit eerste avontuur afgelopen, en dat doet me meer dan ik had verwacht. Natuurlijk ben je hier al weken naartoe aan het werken, maar lijkt het steeds nog zo ver weg. Maar toch, de tijd is gevlogen en vooral deze laatste week ging voorbij alsof het niks was. Op dinsdag was het al tijd om afscheid te nemen van één groep, en daar merkte ik hoe zwaar deze hele week zou gaan worden. Als je kindjes je niet los willen laten bij de uitgang en huilend je hand vast blijven houden, weet je dat je iets goed hebt gedaan. “Teacher, thank you for your class”, en BAM, mijn hart is gebroken. Het ergste misschien vond ik het afscheid van een van mijn kindjes uit 1st grade (een jaartje of 6 oud dus). Deze Juan Esteban (één van de vele vele die ik heb mogen lesgeven) heeft een cognitieve beperking en daarnaast een groot gebrek aan liefde en aandacht van thuis, maar vooral dat laatste is niet echt bijzonder hier. Elke ochtend wanneer hij aankomt op school, wanneer hij begint met pauze en klaar is met pauze, het liefst ook nog een keer daarna, en dan uiteindelijk wanneer hij naar huis toe gaat, komt hij langs het lokaal om even hallo en gedag te zeggen. Of natuurlijk wanneer één van z’n klasgenoten iets aan het uitvreten is, ben ik degene bij wie hij langskomt om z’n verhaal te doen (uiteraard volledig in het Spaans en veel te snel om te begrijpen). Toen we hem op de laatste dag vertelden dat ik niet meer op school zou komen en geen lessen meer zou geven, werd hij kwaad en zei hij dat hij uit protest niet meer naar de Engelse les zou komen. Eén van mijn favoriete kindjes moeten kwetsen, dat doet zeer.
Gelukkig is het niet alleen maar janken geweest, maar heb ik ook echt een hele leuke laatste week gehad met al m’n draakjes. Zo hebben we op donderdag English Day gevierd, waarbij de beste studenten uit mijn groepen samen met mij presentaties gaven in het Engels terwijl de rest van de school in groepjes langskwam. Genieten is het dan, om te zien hoe serieus ze bezig zijn en hoe hard ze oefenen op hun Engels. Ook in de normale lessen, waar we weken lang geprobeerd hebben om de zin “Can I borrow a pencil/dictionary/paper/siccors please” of “May I go to the bathroom please” in hun hoofden te stampen maar we geen succes hadden, kwamen nu opeens perfecte Engelse volzinnen uit hun mond. Trots ben je dan. Heel erg trots. Het allerleukste deze week kwam van mijn favoriete groep, een relatief kleine groep van 15 studenten tussen de leeftijden van 14 en 17 jaar. Waar ik altijd heel hard roep dat niemand ooit voor mij een verrassing verborgen kan houden, stond ik toch echt even met m’n mond vol tanden toen ik geblinddoekt mijn eigen lokaal in werd gesleept en daar deze schatjes een heel afscheidsfeestje hadden georganiseerd. Echt tot het diepst in je ziel ben je ontroerd door dit soort acties, en de vele cadeautjes die ik heb mogen ontvangen. Mijn hart is gestolen, en wat ga ik al deze monsters missen.
Natuurlijk (en gelukkig!) ben ik niet de enige geweest die de afgelopen 17 weken verwoedde pogingen heb gedaan om de letters van het alfabet, de kamers van het huis, of de human rights te leren aan mijn 8 groepen. Ik heb hierbij de guidance gehad van mijn support teacher, die zich al heel snel ontwikkelde in mijn Colombiaanse moeder (zoals ik haar ook altijd graag noem). Ik heb het geluk gehad om iemand te hebben die mij niet alleen wekelijks feedback gaf op mijn lesplanning en daadwerkelijke uitvoering (iets wat niet vanzelfsprekend bleek te zijn voor andere supporting teachers of trainees), maar ook dezelfde slechte sarcastische humor heeft en een hart zo groot dat heel Nederland erin zou passen. Ik heb zo ontzettend veel kunnen leren van haar, iets waar ik haar natuurlijk alleen maar ontzettend dankbaar voor ben. En mocht ik per ongeluk een keer zeggen dat ik verkouden was of toen ik een brandwond opliep tijdens het koken, werd ze altijd boos op me dat ik dat niet eerder had gezegd en werd ik naar de drogueria gesleept om iets te vinden wat me beter zou maken. Bij gebrek aan een echte mama die dit kan doen, was dit wel een heel fijn idee. Na onze laatste dag samen hebben we geluncht en elkaar een cadeau met brief gegeven. Allebei aan het huilen, maar beloofd dat we elkaar hoe dan ook weer zouden zien.
En ja, dan zijn er naast deze kleine wezentjes ook nog een hele hoop anderen, van wie het afscheid nemen ook alles behalve leuk was. In deze afgelopen 4 maanden heb ik zoveel ontzettend mooie, leuke, inspirerende, grappige, fascinerende mensen ontmoet. Eén groot deel daarvan (want ja we zijn met 200) komt niet verder dan iemand waarvan je het leuk vindt om ze tegen te komen op een feestje ofzo, maar er was ook een groep die zich echt ontwikkelt heeft tot familie. Aangezien ik het project al een paar dagen eerder moest verlaten, was ik dus de enige en de eerste nu die wegging. Ik ben dus al een week bezig geweest met afscheid nemen, maar zelfs een week is voor sommige mensen echt niet genoeg. Het is heel heel verdrietig dat je van sommige mensen weet dat je ze niet, of misschien 1 à 2 keer in je leven nog gaat zien. En ook al weet je dat je anderen wél nog heel vaak gaat zien (het eerste ticket naar Portugal is al geboekt!), het idee dat je een paar van je favoriete mensen in de hele wereld maandenlang niet meer gaat zien terwijl je ze echt elke dag ziet, is verdrietig. Ontzettend fijn dus ook, dat we donderdagavond nog één keer met z’n allen hebben kunnen eten, praten en lachen, en dat ik met een heel afscheidscomité uiteindelijk vrijdagavond op het vliegveld heb kunnen staan.
Ik kan oprecht zeggen dat ik zo ontzettend blij ben hier te zijn en deze ervaringen mee te maken. Ik heb zo hard genoten van de afgelopen 4 maanden, en zou willen dat ik nog veel langer hier kon blijven. Maar het is nu tijd voor mijn volgende avontuur. Want ja, terwijl ik dit schrijf zit ik op het vliegveld in Mexico City te wachten totdat mijn vlucht naar San Fransisco gaat boarden. Stiekem mag ik dus natuurlijk ook helemaal niet klagen, aangezien ik nu eerst een week een geweldige ervaring mag gaan opdoen tijdens een internationale conferentie in het onderzoeksveld waar ik helemaal tot op het bot enthousiast van wordt. En na deze week, zal ik weer teruggaan naar Bogotá om daar vervolgens al m’n spul weer in zal pakken om een kleine twee maanden de rest van Colombia, Ecuador en een beetje Peru te gaan ontdekken. 24 juli stap ik in Lima op het vliegtuig naar Madrid, waar ik heel vroeg op de 25e aan zal komen en vanaf daar weer verder zal vliegen naar Nederland. Ik hoop dat ik tegen die tijd wél klaar ben om naar huis te gaan, want op dit moment kan het me niet lang genoeg duren. Nog twee maandjes te gaan, nog twee maandjes om te genieten. En genieten zal ik zeker.
Heel veel liefs, Nouck.
P.s. ten tijde van publiceren zit ik eigenlijk al anderhalve dag te genieten in San Fransisco. Wat is het gaaf hier!!
Time flies when you're having fun
Hoi allemaal,
Na een maand geen verhaal meer geschreven te hebben, wilde ik jullie toch weer even laten meegenieten van al m'n avonturen hier. De afgelopen weken ben ik natuurlijk nog steeds hard aan het werk geweest op m'n school, en kan je elke dag een beetje meer merken dat al m'n +/- 140 kindjes steeds meer gehecht aan je raken, en ik aan hen. Ik heb echt een band opgebouwd met ze, vooral met een groep studenten uit Grade 7, 8 and 9, die dus leeftijden hebben tussen de 14 en 18 jaar. Nog maar 3,5 week en dan moet ik afscheid nemen van deze droppies, iets waar ik elke dag een beetje meer moeite mee krijg..
Afscheid nemen is sowieso een thema wat erg speelt in ons project op dit moment. Heel leuk hoor, zoveel internationale vrienden. Totdat het moment dat je opeens gaat beseffen Ndat je elkaar misschien helemaal nooit meer gaat zien, of in ieder geval zeker niet in de frequentie als dat we elkaar nu zien. In een hele korte tijd zijn we van onbekenden gegaan naar nieuwe gezichten, voorzichtige vrienden, goede maatjes en uiteindelijk naar familie. Het is een heel raar en verdrietig gevoel om over 3,5 week als allereerste het vliegtuig in te moeten stappen (ik vertrek namelijk voor het eind van het project, lees vooral verder voor uitleg) en iedereen gedag te moeten zeggen. Om de korte tijd die we nog met elkaar hebben zo goed mogelijk te gebruiken, worden er last minute allerlei tripjes ingepland en vullen we de weekenden met de meest gave bestemmingen. Zo heb ik de afgelopen weken meerdere dagtripjes gemaakt, onder andere een tripje naar Sopo, een piepklein dorpje op een uurtje rijden van Bogota af, wat bekent staat om maar één ding: PARAGLIDING. Daar gingen we dan, met 3 vrienden op naar Sopo terwijl ik nog steeds niet voor mezelf had besloten of ik dit daadwerkelijk ging doen of niet. Toen we eenmaal boven op de berg stonden en ik m'n creditcard al getrokken had, wist ik pas dat ik dit écht ging doen. Nog geen 10 minuten later was ik helemaal opgetuigd en begon ik een berg af te rennen. En daar hang je dan. Onder een gigantische vlieger, met een instructueur achter je, zo'n 300 meter boven de grond, een beetje op wat kussens te zitten en te genieten van een achterlijk mooi uitzicht. Wat was dit gaaf! Waar ik verwacht had dat ik echt gigantisch bang zou zijn, zat ik juist heerlijk onderuitgezakt te genieten van het uitzicht. Ik voelde me ook extreem veilig met deze man achter me, terwijl ik geen woorden meer uit kon brengen eigenlijk. Eenmaal weer op de grond stonden we allevier met een grote stralende glimlach na te genieten, voordat we deze gigantische steile berg 6km lang naar beneden weer af moesten struinen (thank god voor taxi's op de weg naar boven).
Naast de trip naar Sopo heb ik ook een uitstapje gemaakt naar een hele mooie waterval, Salto de Tequendama in Soacha, te zuiden van Bogota. We hadden echt heel veel geluk deze dag met het weer, aangezien het vaak erg mistig kan zijn. Wij hadden daarentegen heel veel zon, dus een geweldig uitzicht op de waterval en een heerlijk middagdutje in het gras.
Alhoewel er heel veel te doen is rondom Bogota, zijn er ook heel veel mooie plekjes die iets verder weg liggen, en dus wat meer tijd in beslag nemen. Daarom hebben we besloten om afgelopen weekend de verjaardag van een van m'n goede vrienden hier te gaan vieren in Villa de Leyva, een oud koloniaals stadje wat er nog precies zo uitziet als dat het er jaren geleden uit heeft moeten zien. En wat een heerlijke stilte hier!! De zaterdag hebben we de hele dag rondgelopen en vooral veel gechilled, terwijl we de zondag al vroeg op pad zijn gegaan om de beroemde blauwe meertjes te bezoeken midden in een soort woestijnlandschap (foto's volgen) en naar Raquira te gaan, een klein dorpje wat een prachtige, vrolijke uitstraling heeft door het drukke kleurgebruik op de huizen, muren en straten. Helaas helaas was het zondagmiddag weer tijd om de 4 uur durende tocht naar huis te maken. Het is echt heel fijn om even de drukte van Bogota te ontsnappen en bij te komen in een van de gigantisch mooie plekjes rondom de stad. Dat is dus ook de reden waarom ik aankomende vrijdag voor 3,5 dag naar de Zona Cafetera ga, het beroemde koffiegebied van Colombia! Jaloers?
Zoals al gezegd, nog maar 3,5 week dus voordat ik op het vliegtuig stap. Niet naar huis weliswaar, maar naar San Fransisco! Ik heb namelijk de afgelopen maanden hier ook niet stil gezeten qua studie, en heb nog hier en daar verder kunnen werken aan een onderzoek waar ik nu vanaf begin september mee bezig ben. Voor dit onderzoek ben ik nu samen met studievriendinnetje Evelien (onder supervisie van een van de docenten natuurlijk) een wetenschappelijke publicatie aan het schrijven, wat we mogen gaan presenteren op de International Brain-Computer Interfacing Conferentie in California! Heeeel gaaf natuurlijk, en nog veel leuker dat ik te horen heb gekregen dat ik een heel groot deel gesponsord ga krijgen aangezien ik een Travel Award heb gewonnen. Alsof dit allemaal nog niet goed genoeg was, ben ik ook toegelaten tot de masteropleiding van m'n dromen, dus zal ik vanaf september weer gaan studeren! Ik ga de overstap maken van Leiden naar Universiteit Utrecht, maar blijf natuurlijk wel in het oude, vertrouwde Leidsche wonen voorlopig. Ik ben in ieder geval mega enthousiast, voor zowel de conferentie als deze nieuwe studie uitdaging!
Na de conferentie vlieg ik weer terug naar Bogota, waar ik dan m'n spullen ga inpakken en voor zo'n 2 maanden ga backpacken in en rondom Colombia. Ik ben nog helemaal niet klaar om naar huis te gaan!!! Nog zoveel meer te doen en te zien en te ontdekken, terwijl we ondertussen al over de helft zijn. Over nog geen drie maanden gok ik weer terug te zijn in ons koude kikkerlandje en weer terug te moeten naar de realiteit. Maar voor nu, eerst nog even heel hard verder genieten.
Dag lieverds, kusjes en tot snel.
Semana Santa
Lieve allemaal,
Ondertussen ben ik al weer een week terug in Bogota, maar ik wilde jullie mijn avonturen aan de Caraïbische kust natuurlijk niet onthouden!
Pasen wordt hier in Colombia iets anders gevierd dan in Nederland. De donderdag en vrijdag zijn beide officiele feestdagen, maar het fenomeen tweede paasdag kennen ze hier niet. Daarnaast zijn alle scholen en vele andere instellingen de hele week voorafgaand aan dit paasweekend vrij, waardoor bijna iedereen in deze Semana Santa (Heilige week) de stad ontvlucht en familie gaat bezoeken. Offfff netzoals ik en een groep medeleraren de zon gaat opzoeken! Zo verliet ik vrijdagavond de 18e het grijze, regenachtige Bogota en stapte ik met een groep vrienden het vliegtuig in naar Cartagena! Anderhalf uur later stapten we het vliegtuig weer uit en kregen we gelijk een knal in ons gezicht van de warmte (ookal was het ondertussen al rond 10en). We vertrokken per taxi naar onze hostels en kregen al een kleine indruk van deze geweldig mooie stad, en uiteraard de zee (die ik als echte Kattukker stiekem enorm mis hier). Mijn hostel was gelegen aan een pleintje voor een kerk, waar muziek vanuit alle kanten te horen was en mensen op straat aan het lachen, dansen en drinken waren. Het verschil met Bogota was direct al te merken, en wat vonden we dit geweldig. Na ons snel omgekleed te hebben zijn we snel naar een supermarktje gegaan om wat drankjes te halen en ons bij de menigte op het plein te voegen. Na heerlijk gepraat en gelachen te hebben besloten we maar onze bedden op te zoeken (nog steeds in de bloedhitte).
De volgende ochtend vertrokken we al vroeg met de bus naar Totumo, een modder vulkaan zo'n anderhalf uur van Cartagena vandaan. Eenmaal daar aangekomen zagen we in plaats van de gigantische vulkaan die we ons voorgesteld hadden een wat groot uitgevallen berg, waar we blijkbaar omhoog moesten klimmen met een trap. Boven zagen we een diep gat met een doorsnede van zo'n 6 meter, helemaal gevuld met donkerbruine prut. Modder dus. Een voor een klommen we erin en werden we gemasseerd met modder. De modder voelde echt mega raar aan, maar toen we eenmaal gewend waren was het eigenlijk best prima om zo een beetje in de modder te hangen (en het scheen onwijs goed te zijn voor je huid en haar dus hé, baadt het niet dan schaadt het niet..). Na een tijdje klommen we er maar weer uit en naar beneden, waar we "gedoucht" werder door de plaatselijke bewoonsters met emmers water. Maaaar eerlijk is eerlijk, onze huidjes waren superzacht en glad! Na deze bijzondere ervaring werden we met de bus weer terug gebracht richting Cartagena, maar maakten we onderweg een pitstop bij een strandje om te lunchen. Een verlaten strand, met een stralende blauwe zee. Yeeesssssss eindelijk m'n allereerste duik in de Caraïbische zee, en wat was dat heerlijk! Er was praktisch niemand te vinden op dit strand, maar er waren wel wat restaurantjes waar we heerlijke verse vis gegeten hebben met uitzicht op de zee. Hierna was het tijd voor een echte kokosnoten cocktail terwijl we met onze voetjes in het zand genoten van de zon. Eenmaal terug in Cartagena zijn we snel onder de douche gesprongen, hebben we ons omgekleed en zijn we een klein stukje gaan lopen richting de walled city (Cartagena is namelijk een hele oude stad, waarvan het historische centrum nog steeds omringd is door een grote verdedigingsmuur). Boven op de muur hebben we gekeken naar de zon die in de zee zakte en wat biertjes gedronken. We besloten ergens binnen de muren nog een drankje te doen voordat we de rest van de groep (sommigen waren nu pas net aangekomen vanuit Bogota, en anderen hadden een ander plan getrokken die dag) zouden ontmoeten om samen te eten. Na het eten zijn we teruggegaan naar ons hostel om daar wat drankjes te drinken voordat we op stap zouden gaan. Uiteindelijk zijn we geëindigd ergens op een feestje op een dakterras midden in het centrum, met uitzicht over de stad.
De volgende ochtend hebben we op ons gemakje gaan rondlopen door de prachtige, idyllische straatjes en hebben we een typisch Colombiaans ontbijtje gehaald, voordat we naar Castillo de San Felipe de Barajas gingen, het grootste fort ooit gebouwd door de Spanjaarden in al hun colonies. Dit kasteel werd gebruikt als verdediging voor de stad en bestaat van binnen uit een groot netwerk van gangen en tunnels (waar je als europeaan amper rechtop kan lopen). Vanaf hier kan je bijna heel de stad zien, en zie je vooral heel goed het verschil tussen de oude stad met z'n lage, oude gebouwen, en het grote nieuwe deel wat bezaaid is met hoge kantoorgebouwen. Na dit bezoek (in de bloedhitte, het was namelijk overdag makkelijk 35 graden of warmer) en een lunch in de stad hebben we voor de rest van de dag fietsen weten te huren (5 euro voor 6 uur, jawel jawel) waarmee we een heel stuk zijn gaan fietsen langs de kust. Halverwege hebben we onze fietsen neergegooid voor een verfrissende duik, waarna we weer terug fietsen richting het centrum om daar op het strand weer naar de zonsondergang te kijken. Hier hebben we nog een hele tijd gezeten voordat we teruggingen naar het hostel. Genieeeeeten dus.
Maandag, tijd voor een dagje strand. Met z'n viertjes zijn we naar la Playa Blanca gegaan, een strand wat verder weg van de stad maar zoals de naam al aangeeft met een geweldig wit strand. Zo'n mooi strand heb ik echt nog nooit gezien (maar om diezelfde reden was het helaas ook afgeladen met mensen..). De zee was supermooi blauw en warm, het strand was prachtig wit, de zon straalde hard.. Genieten to the max. Eind van de middag werden we met de bus weer teruggebracht naar Cartagena, waar we heel snel onze spullen hebben gepakt omdat we nog snel de laatste bus wilden halen naar onze volgende bestemming. Uiteindelijk kwamen we na een chill ritje van 4 uur rond 11en aan in Santa Marta! Hier vonden we ons hostel weer aan een plein met allemaal restaurantjes en barretjes, die we helaas nu niet meer aankonden maar gelijk zijn gaan slapen.
Dinsdagochtend, tijd voor ontbijt op het strand! Santa Marta is heel anders dan Cartagena, veel kleiner en de stad is minder mooi, maar het strand daarintegen... Toch besloten we deze dag niet door te brengen op het strand, maar zijn we naar Minca gegaan om daar de waterval Marinca te bezoeken. We werden met de auto vanuit de stad de bergen in gereden, waardoor we onderweg een spectaculair uitzicht hadden. Eenmaal aangekomen in Minca bleek dat we nog verder de bergen in moesten, dus zijn we achterop op motor taxi's (sorry mam!) door de bomen door naar boven geklommen. Boven aangekomen vonden we midden in de natuur en de stilte de praktisch verlaten waterval. We zijn snel erin gesprongen natuurlijk en hebben hier heerlijk liggen dobberen en genoten van de stilte. Niet voor lang, want opeens hoorden we geroep en gegil van boven komen, en bleek daar de rest van de groep te zijn die besloten hadden een hele dagtour te nemen (waarvoor ik helaas te laat wakker was geworden haha). Samen hebben we nog even gechilled voordat wij weer met de motor naar beneden gingen en we daar een bus hebben gepakt naar Santa Marta. Die avond hebben we elkaar opgezocht in Santa Marta om samen te eten en zijn we later nog naar een bar geweest.
Op woensdag zijn we met een grote groep naar Palomino vertrokken, een klein plaatsje iets verderop om daar een dagje op het strand door te brengen. Vanaf de weg waar de bus ons afzette liepen we een stuk langs ontzettend veel superschattige hostels en campings, waardoor ik stiekem wel een beetje spijt had dat ik alle nachten door zou brengen in Santa Marta in plaats van hier ook een nachtje te blijven. Op het strand zelf waren ook wat restaurantjes en hostels gevestigd, waar je tussen de palmbomen hangmatten had hangen die dienden als bed, nog meer spijt dus. In Palomino is het algemeen bekend dat er een hele sterke stroming staat, maar wij waren uiteraard super eigenwijs dus zijn we toch de zee in gegaan en hebben we als een stel 12jarigen over de golven heen staan springen. Toen we eenmaal weer uit de zee geklauterd waren (de stroming was toch best wel een beetje sterk..) heb ik heeeeerlijk liggen slapen op het strand en hebben we later nog wat gegeten en ergens in een soort boomhut bar drankjes gedaan. Bij terugkomst in Santa Marta hebben we weer met een groep gegeten en was het plan om 's avonds weer op stap te gaan, maar waren we allemaal te moe van al dat chillen en slapen en zonnen dat we niks meer konden (zoooo'n zwaar leven hier!).
Donderdagochtend ging al vroeg de wekker omdat we van plan waren naar een van de mooiste plekjes hier te gaan, Tayrona, een van de nationale parken hier. Helaas ontdekten we bij aankomst dat we niet de enigen waren met dit idee (het was vandaag de eerste officiele feestdag) dus konden we alleen nog maar kaartjes kopen voor de volgende dag, maar dan moesten we al weer vertrekken.. Plan B werd in werking gesteld, we namen de bus nog een stukje verder naar Buritaca, een klein plaatsje waar de rivier en de zee elkaar ontmoeten. Hier hebben we weer heerlijk liggen chillen op het strand en wat gezwommen, voordat we terug gingen naar onze hostels om ons klaar te maken voor onze laatste avond in Santa Marta. Na een heeeeeerlijk maaltje in een van de vele schattige restaurantjes hier zijn we naar het dakterras gegaan van het hostel waar twee vrienden zaten, waar we met uitzicht over de stad en onze voeten in het zwembad wat drankjes gedaan hebben.
De volgende dag vertrok iedereen langzaamaan vanuit Santa Marta. De helft van de groep zou die avond het vliegtuig terugpakken vanuit Cartagena, terwijl ik Jamie en Bruno zou ontmoeten in Barranquila om daar nog een nachtje te slapen en dan de volgende ochtend vroeg vanuit daar het vliegtuig zouden pakken. Na uitgebreid gebruncht te hebben hebben we nog wat spelletjes gedaan op hetzelfde dakterras als gister, voordat de bus mij ophaalde richting Barranquilla. Aangezien Jamie en Bruno wél op tijd bij Tayrona waren de dag ervoor, maar hun tocht terug iets langer duurde dan verwacht, heb ik maar nieuwe vrienden gezocht in ons hostel in Barranquila. Ik ontmoette daar een Braziliaan met wie ik samen gekookt heb en een superlief mini intens schattig katje waarmee ik de rest van de avond op de bank voetbal heb zitten kijken. Uiteindelijk kwamen Bruno en Jamie gelukkig ook aan in het hostel, en zijn we de volgende ochtend vroeg vertrokken naar het vliegveld om vanuit daar weer naar huis te gaan...
Aan het begin van de week had ik echt de intentie om niet meer terug te gaan naar Bogota maar voor altijd in de Caribean te blijven chillen, maar toen we eenmaal weer terugwaren en ik de stad helemaal stil en verlaten aantrof, met een stralende blauwe lucht, de gigantische bergen die de stad omringen en de prachtige graffiti werken die je overal en nergens aantreft, vond ik het stiekem toch wel weer fijn om terug thuis te zijn. Gelukkig hoefde ik al m'n vrienden ook niet lang te missen, want die middag zagen we elkaar gewoon weer om alle verhalen van de vakantie te bespreken. Al met al dus een hele hele hele geslaagde week, waarin ik alleen maar enthousiaster ben geworden om na deze twee maanden die ik nog moet werken lekker m'n rugzak te pakken en te gaan rondreizen. Helaas heb ik deze afgelopen week weer gewoon moeten werken en komt nu dit weekend alle vermoeidheid er een beetje uit. Ik ben nog steeds superblij om hier te zijn en vind het allemaal helemaal geweldig, maar stiekem zou het nu wel even heel fijn zijn om iedereen in Nederland weer te zien en te knuffelen. Maaaaar zoals m'n goede Portugeze vriendinnetje hier ook tegen me zei, deze maanden gaan zó snel voorbij vliegen, dat ik nu eigenlijk niet eens tijd heb om thuis te missen! Nog maar 4 maanden en ik ben er weer, dat betekent nog maar 4 maanden om vanalles te ontdekken en keihard van te genieten.
Tot over 4 hele korte maandjes. Kus!
P.s.De foto's van deze week zijn onderweg dus daar moeten jullie nog heel eventjes op wachten, maar geloof me: ze zijn het helemaal waard.
Happy Birthday to .... Me!
Hoi lieve allemaal,
Ja ik leef nog steeds! Na wat radiostilte toch weer eens een verhaal vanuit Bogotá. Na m'n trip naar Suesca ben ik weer hard aan het werk gegaan en ben ik eindelijk écht écht écht begonnen met het lesgeven. De eerste weken waren nog een beetje improvisatie en vooral veel administratie (inschrijven van de kinderen, laten ondertekenen van consent forms door de ouders, indelen in de groepen, enz enz), maar nu bestaat mijn leven uit lesvoorbereidingsschema's en het afspeuren van het internet naar de leukste en beste lesprogramma's. Elke dag probeer ik van 6:30 - 12:30 achtereenvolgens 3 groepen met zo'n 20 kleine bengeltjes wat nieuwe engelse woorden te leren, wat af en toe mega zwaar is, maar zeker ook ontzettend veel voldoening geeft. Daarnaast heb ik de afgelopen weken m'n vrije middagen gevuld met heel veel ontspanning met heel veel hele hele hele leuke mensen. Zo heb ik zelfs met m'n Nederlandse maatje stroopwafels gebakken! We zijn een hele middag bezig geweest maar het resultaat mocht er wezen, een grote stapel superverse en superlekkere stroopwafels, en twee hele gelukkige nederlanders. Helaas werd onze creatie al snel ontdekt door de andere deelnemers aan het project hier (echt iedereen hier weet wat stroopwafels zijn en vinden ze allemaal HEEL lekker..), dus waren we al snel door onze voorraad heen. Poging twee tot het bakken was helaas minder succesvol, waarvoor ik nog steeds de schuld geef aan het feit dat ik dit keer een Portugese assistent koekenbakker had...
Naast deze bakavonturen heb ik ook m'n weekenden weer leuk weten te vullen. Het weekend na Suesca hebben we een feest gehad van twee portugezen die hun verjaardag vierden, en ben ik de dag daarna gaan uitrusten in de Botanische Tuin van Bogotá. Het is soms echt onwerkelijk, maar tussen alle drukte en verkeerschaos zijn er een paar bijzonder mooie en vooral erg rustige plekken te vinden in de stad, waar je je even heerlijk terug kan trekken. De botanische tuin staat vol met de meest exotische bomen en planten, en vormt zo een van m'n favoriete plekken in de stad. De volgende dag heb ik een dagtrip gemaakt naar een plaats niet ver van Bogotá vandaan, Zipaquirá, waar de oude zoutmijnen met daarin de zoutkathedraal te vinden zijn. De mijnen zijn actief sinds de vijfde eeuw B.C., en hebben er ook voor gezorgd dat Zipaquirá tijdelijk de belangrijkste stad van Colombia was. Vandaag de dag is het vooral een toeristische trekpleister, maar zeker de moeite waard. Het dorpje zelf ademt echt de Colombiaanse sfeer uit, terwijl het bezoek aan de mijnen een unieke ervaring is. Zo'n 200m onder de grond bevindt zich een gigantisch gangwerk met in het middelpunt een grote kathedraal. Zie de foto's in het album "Zipaquirá" voor een kleine sfeerimpressie!
Het volgende weekend heb ik Nederland mogen vertegenwoordigen bij het uittesten van een mogelijke nieuwe kroegentocht die georganiseerd werd door een van de evenementenorganisaties die aangesloten is bij mijn organisatie. Natuuuurlijk deed ik hier niet moeilijk over en wilde ik wel meehelpen, dus zo eindigde ik die vrijdag in allerlei barretjes verspreid over de hele stad met 9 andere vrienden, elk uit een ander land. Dit is nou echt typisch een van de dingen die hier heel vanzelfsprekend zijn, iedereen kent elkaar en iedereen vind elkaar hartstikke leuk en aardig, echt een hele fijne sfeer! De volgende dag was er (ja alweer) een verjaardag, dit keer van een Italiaanse en een Braziliaan. Met een grote groep hebben we gebbq'd op een dakterras, met uitzicht over de hele stad. Zo gaaf!
En toen... mijn verjaardag! Ik had al stiekem opgevangen dat wat vrienden een cadeau voor me aan het regelen waren, maar wat ik later ontdekte was dat ze een hele suprise party aan het plannen waren! Afgelopen vrijdag (dus 1 dag voor m'n echte verjaardag) werd ik door huisgenoot Kris en m'n 6 andere huisgenoten meegenomen naar m'n favoriete restaurant (Crepes & Waffles yeeeesssssssssss), en werd ik daarna naar een karaoke bar vervoerd, waar een grote groep vrienden al op me aan het wachten was! De hele avond hebben we heerlijk mee lopen blèren op de meest verschrikkelijke nummers, en hebben we zelfs met de 7 aanwezige Nederlanders de beste Nederlandse hitjes aan kunnen vragen. Toen het om 12 uur officieel m'n verjaardag was, werd m'n avond zelfs nog beter gemaakt met het allerbeste cadeau allertijden: een stroopwafel machine!!!!!! Hoe blij kan een mens zijn?!
De volgende dag hebben we met alle huisgenoten de hele dag doorgebracht in onze tuin, achter de bbq, al dansend in de regen (het regenseizoen is begonnen in Bogotá jeeej!) en spelletjes spelend rond de keukentafel. Die avond heb ik gegeten met m'n twee favoriete Nederlandse mannen hier (Kris en Menno, mochten jullie dit ooit lezen: jullie zijn de beste maatjes die ik me had kunnen wensen! Bedankt voor dit geweldige weekend!), waarna we vertrokken naar weer het volgende feestje, georganiseerd door de Brazilianen hier.
Jullie merken het waarschijnlijk al wel, ik vermaak me echt uitsteeeekend. Het is zo leuk om met zoveel geweldige mensen van over heel de wereld kennis te maken en vanalles te ondernemen! Echt een heel fijn idee en goed gevoel dat zo'n grote groep mensen al na anderhalve maand jou zo goed kennen dat ze een heel surprise feest voor je willen organiseren en er alles aan doen om jou een geweldige verjaardag te geven. Ik ben echt hard aan het genieten! Aankomende vrijdag gaat dat gewoon weer door, met een reis van een hele week naar de Caraïbische kust! Wieehoeeeee kan niet wachten om lekker in m'n hangmatje uit een kokosnoot te drinken op een prachtig strand. Niet te erg jaloers worden he?
Heel veel liefs en tot snel, Nouck
p.s. Natuurlijk mis ik jullie wel stiekem!
Suesca
Lieve allemaal, het is al weer een paar dagen geleden maaaar dit weekend heb ik m'n eerste uitstapje buiten de stad gemaakt! Met nog 23 anderen ben ik dit weekend naar Suesca geweest, een klein plaatsje op ongeveer een uur rijden afstand van Bogota. Zaterdagmorgen verzamelden we op het meest noordelijke busterminal van Bogota, om daar op een busje te stappen. Na een heerlijk ritje door het mooie colombiaanse landschap kwamen we aan in een krakkemikkig oud stadje, waar we eerst liters bier en heel veel knakworstjes hebben ingeslagen, voordat we naar de camping liepen met al onze troep. Deze wandeling ging deels over een oude treinrails die langs de bergen liep waar nu al aardig wat mensen aan het klimmen waren. De camping zelf lag echt middenin de natuur, geen huis of weg te bekennen, enkel bomen, bergen en gras. Heerlijk!! Wat was dit anders dan de drukke stad die we nu gewend zijn, waar je geen zuurstof maar uitlaatgassen ademt en je geen moment rust hebt. Na het tentenkamp opgezet te hebben was het tijd voor hike nummer 1. We zijn de camping afgelopen en hebben letterlijk alleen maar meters in verticale richting gemaakt. Door bosjes en bomen zijn we naar boven geklauterd, de rotsen op en zo boven op de berg uitgekomen. Zware trip, maar dan heb je ook wat! Een geweldig uitzicht over de vallei met een heerlijk zonnetje en een heerlijke knakworsten lunch, wat wil een mens nog meer. De afdaling hebben we via een andere route gedaan waardoor we gelukkig niet net zo steil naar beneden hoefden als we naar boven zijn gegaan. Bij aankomst beneden was het tijd om zo'n zelfde berg op een andere manier aan te pakken: we gingen nu écht bergbeklimmen!! Vastgemaakt aan een touw en uitgerust met een tuigje en helm mochten we proberen om de berg op te komen, en ondanks mijn kleine beentjes ben ik toch aardig ver gekomen! Echt heel gaaf, maar oh oh oh wat zwaar. Na dit avontuur zijn we weer terug gegaan naar de camping, waar we heel chill wat spelletjes hebben zitten doen voordat we een traditioneel colombiaanse maaltijd zouden gaan nuttigen: arepas! Arepas zijn een soort kleine pannekoekjes, gemaakt van maismeel. Je kan ze vullen met alles wat je maar kan bedenken, en ze worden hier eigenlijk de hele dag door wel gegeten. Hierna hebben we heerlijk bij het kampvuur marsmellows geroosterd, voordat het toch wel iets te koud werd en we in het campinghuisje onze voorraad bier verschranst hebben. Die nacht sliepen we met z'n 7en in een 4persoonstent (geen zorgen, alleen meisjes) en hebben we kunnen meemaken hoe koud de colombiaanse nachten kunnen zijn..
De volgende ochtend waren we al vroeg op voor een heerlijk ontbijtje, waarna we op pad gingen voor hike nummer 2. Deze tocht was een stuk verder en uiteindelijk ook wat hoger, maar minder geklauter dan de dag ervoor. We hebben een eindeloos mooi lang stuk gelopen om vervolgens te lunchen (onze knakworsten waren nog steeds niet op) met uitzicht over de hele vallei. Op de terugweg zijn we nog ietsjes hoger gegaan, waar het uitzicht nog vele malen mooier was, voordat we toch echt weer gingen afdalen en de camping terug op moesten zoeken. Deze hele toch beving een uurtje of 5, dus je kan je voorstellen dat we na een niet al te lange nacht aardig moe waren. Bij terugkomst op de camping was het helaas direct al tijd om onze spullen te pakken en de weg over de rails terug te maken naar de bus toe.
Al met al was deze trip echt een heerlijke onderbreking van het dagelijkse leven in Bogotá, met geweldig leuke, relaxte mensen, en een heeeeeeeeeeeeeeerlijk weekendje natuur!! Dit was nog maar het begin van alles wat Colombia te bieden heeft, maar oh wat heb ik veel zin om het te ontdekken!! Ik ben vandaag precies 1 maand (JA ECHT ZO LANG AL!!) in Colombia en ik geniet met volle teugen.
Lieeeeeefs, Nouck
p.s. vergeet niet de foto's van deze trip te bekijken!! Zie onder foto's het album "Suesca".
Op reis in de stad
Lieve allemaal, de tijd gaat hier echt mega snel voorbij! Ik zit hier ondertussen al bijna een maand, is toch niet te geloven?! Dit weekend ga ik m'n eerste tocht buiten de stad maken naar Suesca, waar we gaan klimmen, hiken en kamperen! In de tussentijd heb ik in de stad zelf al wel aardig wat heen en weer gereisd. Elke doordeweekse dag zit ik minstens zo'n 2 uur per dag in het openbaar vervoer, voornamelijk om me naar en van werk te begeven. Elke ochtend stap ik om ongeveer half 6 de deur uit, en kom ik een klein uurtje later aan op mijn school. In de middag doe ik er ietsjes langer over, aangezien het dan druk is in de stad. Want ja, file is er in Bogotá elke dag en de hele dag door. Het openbaar vervoer hier bestaat uit een heel groot netwerk van allerlei bussen. Je hebt grote bussen die eigenlijk dienst doen als metro's, de Transmilenio. De transmilenio is eigenlijk altijd retedruk, kost bijna niks en is een ideale manier om de files enigszins te ontwijken, aangezien er speciale wegen zijn voor deze bussen. Naast de transmilenio die werkt op de hoofdwegen, heb je ook de SITP, wat kleinere bussen die ook tussen de hoofdwegen door bewegen. Deze bussen zijn vaak wat minder druk, maar zijn helaas wel afhankelijk van de reguliere wegen en daardoor erg gevoelig voor files. Aangezien het sterk wordt afgeraden om te laten merken dat je een telefoon bij je draagt wanneer je je in het openbaar vervoer begeeft, zijn deze uurtjes een hele mooie manier om aapjes te kijken en wat van de stad te zien, in plaats van met gebogen hoofd op je telefoonschermpje te staren. De stad is erg divers, dus ik zie tijdens mijn reis naar school zowel de dure, grote wijken met bijbehorende huizen en gebouwen, als de suburbs met zijn vervallen gebouwen en niet onderhoudden wegen. Er zijn geweldige graffiti kunstwerken en afgebladerde muren. Er lopen mensen strak in pak en op hoge hakken, en er liggen mensen op straat te slapen onder een kartonnen doos. Ook in de bus zelf gebeurt een hoop. Zo zijn er hier twee soorten stoelen, de normale rode stoelen, en de blauwe stoelen die gereserveerd zijn voor ouderen, zwangere vrouwen, kinderen, of gewoon mindervalide mensen in het algemeen. Het maakt niet uit hoe druk het is en hoe graag mensen willen zitten, de blauwe stoelen blijven leeg totdat er iemand plaatsneemt die die plek ook echt nodig heeft. Ook gebeurt het heel vaak dat er iemand van een normale plek op staat, omdat diegene het idee heeft dat een ander de plek beter kan gebruiken. Geen rare gezichten, geen ongemakkelijke vragen, gewoon opstaan en iemand anders de plek gunnen. Het mooiste vind ik nog, dat mensen jouw spullen op hun schoot nemen als het druk is in de bus. In het begin vond ik dit heel raar, iemand wilde opeens mijn tas afpakken had ik het idee. Niks is minder waar, ze ontnemen gewoon even voor jou de last van het dragen. Maakt niet uit hoe zwaar of hoe groot, je neemt het gewoon op schoot want dan heeft de ander er geen last van. Dit is zo typisch voor de cultuur hier. Je bent niet non stop op zoek naar wat voor jou het meeste oplevert met zo min mogelijk moeite, maar je helpt elkaar constant en denkt aan de behoeften van een ander. Iets waar we in Nederland nog maar wat van kunnen leren! Die paar uur per dag die ik in de bus doorbreng vind ik dus stiekem helemaal niet zo erg, maar juist mega interessant. Elk nadeel heeft zo z'n voordeel blijkt maar weer!
Het is hier ondertussen donderdagmiddag, 17:20. Ik begin langzaamaan moe te worden aangezien ik al vier dagen om 5 uur op was, maar ik kan echt zeggen dat het goed gaat hier. Ik vermaak me nog steeds prima, spreek bijna elke dag wel af met geweldig leuke mensen, en heb een heerlijke school waar ik elke dag mag werken. Daarnaast zijn we hard bezig met het plannen van allerlei tripjes, dus ik mag zeker niet klagen. Ik geniet!
Liefs en duizend kusjes, Nouck