Lieve allemaal, de tijd gaat hier echt mega snel voorbij! Ik zit hier ondertussen al bijna een maand, is toch niet te geloven?! Dit weekend ga ik m'n eerste tocht buiten de stad maken naar Suesca, waar we gaan klimmen, hiken en kamperen! In de tussentijd heb ik in de stad zelf al wel aardig wat heen en weer gereisd. Elke doordeweekse dag zit ik minstens zo'n 2 uur per dag in het openbaar vervoer, voornamelijk om me naar en van werk te begeven. Elke ochtend stap ik om ongeveer half 6 de deur uit, en kom ik een klein uurtje later aan op mijn school. In de middag doe ik er ietsjes langer over, aangezien het dan druk is in de stad. Want ja, file is er in Bogotá elke dag en de hele dag door. Het openbaar vervoer hier bestaat uit een heel groot netwerk van allerlei bussen. Je hebt grote bussen die eigenlijk dienst doen als metro's, de Transmilenio. De transmilenio is eigenlijk altijd retedruk, kost bijna niks en is een ideale manier om de files enigszins te ontwijken, aangezien er speciale wegen zijn voor deze bussen. Naast de transmilenio die werkt op de hoofdwegen, heb je ook de SITP, wat kleinere bussen die ook tussen de hoofdwegen door bewegen. Deze bussen zijn vaak wat minder druk, maar zijn helaas wel afhankelijk van de reguliere wegen en daardoor erg gevoelig voor files. Aangezien het sterk wordt afgeraden om te laten merken dat je een telefoon bij je draagt wanneer je je in het openbaar vervoer begeeft, zijn deze uurtjes een hele mooie manier om aapjes te kijken en wat van de stad te zien, in plaats van met gebogen hoofd op je telefoonschermpje te staren. De stad is erg divers, dus ik zie tijdens mijn reis naar school zowel de dure, grote wijken met bijbehorende huizen en gebouwen, als de suburbs met zijn vervallen gebouwen en niet onderhoudden wegen. Er zijn geweldige graffiti kunstwerken en afgebladerde muren. Er lopen mensen strak in pak en op hoge hakken, en er liggen mensen op straat te slapen onder een kartonnen doos. Ook in de bus zelf gebeurt een hoop. Zo zijn er hier twee soorten stoelen, de normale rode stoelen, en de blauwe stoelen die gereserveerd zijn voor ouderen, zwangere vrouwen, kinderen, of gewoon mindervalide mensen in het algemeen. Het maakt niet uit hoe druk het is en hoe graag mensen willen zitten, de blauwe stoelen blijven leeg totdat er iemand plaatsneemt die die plek ook echt nodig heeft. Ook gebeurt het heel vaak dat er iemand van een normale plek op staat, omdat diegene het idee heeft dat een ander de plek beter kan gebruiken. Geen rare gezichten, geen ongemakkelijke vragen, gewoon opstaan en iemand anders de plek gunnen. Het mooiste vind ik nog, dat mensen jouw spullen op hun schoot nemen als het druk is in de bus. In het begin vond ik dit heel raar, iemand wilde opeens mijn tas afpakken had ik het idee. Niks is minder waar, ze ontnemen gewoon even voor jou de last van het dragen. Maakt niet uit hoe zwaar of hoe groot, je neemt het gewoon op schoot want dan heeft de ander er geen last van. Dit is zo typisch voor de cultuur hier. Je bent niet non stop op zoek naar wat voor jou het meeste oplevert met zo min mogelijk moeite, maar je helpt elkaar constant en denkt aan de behoeften van een ander. Iets waar we in Nederland nog maar wat van kunnen leren! Die paar uur per dag die ik in de bus doorbreng vind ik dus stiekem helemaal niet zo erg, maar juist mega interessant. Elk nadeel heeft zo z'n voordeel blijkt maar weer!

Het is hier ondertussen donderdagmiddag, 17:20. Ik begin langzaamaan moe te worden aangezien ik al vier dagen om 5 uur op was, maar ik kan echt zeggen dat het goed gaat hier. Ik vermaak me nog steeds prima, spreek bijna elke dag wel af met geweldig leuke mensen, en heb een heerlijke school waar ik elke dag mag werken. Daarnaast zijn we hard bezig met het plannen van allerlei tripjes, dus ik mag zeker niet klagen. Ik geniet!

Liefs en duizend kusjes, Nouck