Hoi allemaal,

Na een maand geen verhaal meer geschreven te hebben, wilde ik jullie toch weer even laten meegenieten van al m'n avonturen hier. De afgelopen weken ben ik natuurlijk nog steeds hard aan het werk geweest op m'n school, en kan je elke dag een beetje meer merken dat al m'n +/- 140 kindjes steeds meer gehecht aan je raken, en ik aan hen. Ik heb echt een band opgebouwd met ze, vooral met een groep studenten uit Grade 7, 8 and 9, die dus leeftijden hebben tussen de 14 en 18 jaar. Nog maar 3,5 week en dan moet ik afscheid nemen van deze droppies, iets waar ik elke dag een beetje meer moeite mee krijg..

Afscheid nemen is sowieso een thema wat erg speelt in ons project op dit moment. Heel leuk hoor, zoveel internationale vrienden. Totdat het moment dat je opeens gaat beseffen Ndat je elkaar misschien helemaal nooit meer gaat zien, of in ieder geval zeker niet in de frequentie als dat we elkaar nu zien. In een hele korte tijd zijn we van onbekenden gegaan naar nieuwe gezichten, voorzichtige vrienden, goede maatjes en uiteindelijk naar familie. Het is een heel raar en verdrietig gevoel om over 3,5 week als allereerste het vliegtuig in te moeten stappen (ik vertrek namelijk voor het eind van het project, lees vooral verder voor uitleg) en iedereen gedag te moeten zeggen. Om de korte tijd die we nog met elkaar hebben zo goed mogelijk te gebruiken, worden er last minute allerlei tripjes ingepland en vullen we de weekenden met de meest gave bestemmingen. Zo heb ik de afgelopen weken meerdere dagtripjes gemaakt, onder andere een tripje naar Sopo, een piepklein dorpje op een uurtje rijden van Bogota af, wat bekent staat om maar één ding: PARAGLIDING. Daar gingen we dan, met 3 vrienden op naar Sopo terwijl ik nog steeds niet voor mezelf had besloten of ik dit daadwerkelijk ging doen of niet. Toen we eenmaal boven op de berg stonden en ik m'n creditcard al getrokken had, wist ik pas dat ik dit écht ging doen. Nog geen 10 minuten later was ik helemaal opgetuigd en begon ik een berg af te rennen. En daar hang je dan. Onder een gigantische vlieger, met een instructueur achter je, zo'n 300 meter boven de grond, een beetje op wat kussens te zitten en te genieten van een achterlijk mooi uitzicht. Wat was dit gaaf! Waar ik verwacht had dat ik echt gigantisch bang zou zijn, zat ik juist heerlijk onderuitgezakt te genieten van het uitzicht. Ik voelde me ook extreem veilig met deze man achter me, terwijl ik geen woorden meer uit kon brengen eigenlijk. Eenmaal weer op de grond stonden we allevier met een grote stralende glimlach na te genieten, voordat we deze gigantische steile berg 6km lang naar beneden weer af moesten struinen (thank god voor taxi's op de weg naar boven).

Naast de trip naar Sopo heb ik ook een uitstapje gemaakt naar een hele mooie waterval, Salto de Tequendama in Soacha, te zuiden van Bogota. We hadden echt heel veel geluk deze dag met het weer, aangezien het vaak erg mistig kan zijn. Wij hadden daarentegen heel veel zon, dus een geweldig uitzicht op de waterval en een heerlijk middagdutje in het gras.

Alhoewel er heel veel te doen is rondom Bogota, zijn er ook heel veel mooie plekjes die iets verder weg liggen, en dus wat meer tijd in beslag nemen. Daarom hebben we besloten om afgelopen weekend de verjaardag van een van m'n goede vrienden hier te gaan vieren in Villa de Leyva, een oud koloniaals stadje wat er nog precies zo uitziet als dat het er jaren geleden uit heeft moeten zien. En wat een heerlijke stilte hier!! De zaterdag hebben we de hele dag rondgelopen en vooral veel gechilled, terwijl we de zondag al vroeg op pad zijn gegaan om de beroemde blauwe meertjes te bezoeken midden in een soort woestijnlandschap (foto's volgen) en naar Raquira te gaan, een klein dorpje wat een prachtige, vrolijke uitstraling heeft door het drukke kleurgebruik op de huizen, muren en straten. Helaas helaas was het zondagmiddag weer tijd om de 4 uur durende tocht naar huis te maken. Het is echt heel fijn om even de drukte van Bogota te ontsnappen en bij te komen in een van de gigantisch mooie plekjes rondom de stad. Dat is dus ook de reden waarom ik aankomende vrijdag voor 3,5 dag naar de Zona Cafetera ga, het beroemde koffiegebied van Colombia! Jaloers?

Zoals al gezegd, nog maar 3,5 week dus voordat ik op het vliegtuig stap. Niet naar huis weliswaar, maar naar San Fransisco! Ik heb namelijk de afgelopen maanden hier ook niet stil gezeten qua studie, en heb nog hier en daar verder kunnen werken aan een onderzoek waar ik nu vanaf begin september mee bezig ben. Voor dit onderzoek ben ik nu samen met studievriendinnetje Evelien (onder supervisie van een van de docenten natuurlijk) een wetenschappelijke publicatie aan het schrijven, wat we mogen gaan presenteren op de International Brain-Computer Interfacing Conferentie in California! Heeeel gaaf natuurlijk, en nog veel leuker dat ik te horen heb gekregen dat ik een heel groot deel gesponsord ga krijgen aangezien ik een Travel Award heb gewonnen. Alsof dit allemaal nog niet goed genoeg was, ben ik ook toegelaten tot de masteropleiding van m'n dromen, dus zal ik vanaf september weer gaan studeren! Ik ga de overstap maken van Leiden naar Universiteit Utrecht, maar blijf natuurlijk wel in het oude, vertrouwde Leidsche wonen voorlopig. Ik ben in ieder geval mega enthousiast, voor zowel de conferentie als deze nieuwe studie uitdaging!

Na de conferentie vlieg ik weer terug naar Bogota, waar ik dan m'n spullen ga inpakken en voor zo'n 2 maanden ga backpacken in en rondom Colombia. Ik ben nog helemaal niet klaar om naar huis te gaan!!! Nog zoveel meer te doen en te zien en te ontdekken, terwijl we ondertussen al over de helft zijn. Over nog geen drie maanden gok ik weer terug te zijn in ons koude kikkerlandje en weer terug te moeten naar de realiteit. Maar voor nu, eerst nog even heel hard verder genieten.

Dag lieverds, kusjes en tot snel.