Teacher, Finished!

Teacher, finished!! En dat dan minstens 400 keer per dag. Elk streepje wat gezet wordt op een worksheet of kleurplaat moet even benoemd en beloond worden, zo vinden mijn kindjes. Maar nu zijn het niet mijn kindjes maar ik zelf die dit moet zeggen. Teacher is finished. Gisteren heb ik mijn allerlaatste lessen gegeven, alle kindjes een laatste knuffel gegeven en voor de allerlaatste keer gedag gezegd tegen de beveiligers bij de ingang van de school. Na 17 weken is dit eerste avontuur afgelopen, en dat doet me meer dan ik had verwacht. Natuurlijk ben je hier al weken naartoe aan het werken, maar lijkt het steeds nog zo ver weg. Maar toch, de tijd is gevlogen en vooral deze laatste week ging voorbij alsof het niks was. Op dinsdag was het al tijd om afscheid te nemen van één groep, en daar merkte ik hoe zwaar deze hele week zou gaan worden. Als je kindjes je niet los willen laten bij de uitgang en huilend je hand vast blijven houden, weet je dat je iets goed hebt gedaan. “Teacher, thank you for your class”, en BAM, mijn hart is gebroken. Het ergste misschien vond ik het afscheid van een van mijn kindjes uit 1st grade (een jaartje of 6 oud dus). Deze Juan Esteban (één van de vele vele die ik heb mogen lesgeven) heeft een cognitieve beperking en daarnaast een groot gebrek aan liefde en aandacht van thuis, maar vooral dat laatste is niet echt bijzonder hier. Elke ochtend wanneer hij aankomt op school, wanneer hij begint met pauze en klaar is met pauze, het liefst ook nog een keer daarna, en dan uiteindelijk wanneer hij naar huis toe gaat, komt hij langs het lokaal om even hallo en gedag te zeggen. Of natuurlijk wanneer één van z’n klasgenoten iets aan het uitvreten is, ben ik degene bij wie hij langskomt om z’n verhaal te doen (uiteraard volledig in het Spaans en veel te snel om te begrijpen). Toen we hem op de laatste dag vertelden dat ik niet meer op school zou komen en geen lessen meer zou geven, werd hij kwaad en zei hij dat hij uit protest niet meer naar de Engelse les zou komen. Eén van mijn favoriete kindjes moeten kwetsen, dat doet zeer.

Gelukkig is het niet alleen maar janken geweest, maar heb ik ook echt een hele leuke laatste week gehad met al m’n draakjes. Zo hebben we op donderdag English Day gevierd, waarbij de beste studenten uit mijn groepen samen met mij presentaties gaven in het Engels terwijl de rest van de school in groepjes langskwam. Genieten is het dan, om te zien hoe serieus ze bezig zijn en hoe hard ze oefenen op hun Engels. Ook in de normale lessen, waar we weken lang geprobeerd hebben om de zin “Can I borrow a pencil/dictionary/paper/siccors please” of “May I go to the bathroom please” in hun hoofden te stampen maar we geen succes hadden, kwamen nu opeens perfecte Engelse volzinnen uit hun mond. Trots ben je dan. Heel erg trots. Het allerleukste deze week kwam van mijn favoriete groep, een relatief kleine groep van 15 studenten tussen de leeftijden van 14 en 17 jaar. Waar ik altijd heel hard roep dat niemand ooit voor mij een verrassing verborgen kan houden, stond ik toch echt even met m’n mond vol tanden toen ik geblinddoekt mijn eigen lokaal in werd gesleept en daar deze schatjes een heel afscheidsfeestje hadden georganiseerd. Echt tot het diepst in je ziel ben je ontroerd door dit soort acties, en de vele cadeautjes die ik heb mogen ontvangen. Mijn hart is gestolen, en wat ga ik al deze monsters missen.

Natuurlijk (en gelukkig!) ben ik niet de enige geweest die de afgelopen 17 weken verwoedde pogingen heb gedaan om de letters van het alfabet, de kamers van het huis, of de human rights te leren aan mijn 8 groepen. Ik heb hierbij de guidance gehad van mijn support teacher, die zich al heel snel ontwikkelde in mijn Colombiaanse moeder (zoals ik haar ook altijd graag noem). Ik heb het geluk gehad om iemand te hebben die mij niet alleen wekelijks feedback gaf op mijn lesplanning en daadwerkelijke uitvoering (iets wat niet vanzelfsprekend bleek te zijn voor andere supporting teachers of trainees), maar ook dezelfde slechte sarcastische humor heeft en een hart zo groot dat heel Nederland erin zou passen. Ik heb zo ontzettend veel kunnen leren van haar, iets waar ik haar natuurlijk alleen maar ontzettend dankbaar voor ben. En mocht ik per ongeluk een keer zeggen dat ik verkouden was of toen ik een brandwond opliep tijdens het koken, werd ze altijd boos op me dat ik dat niet eerder had gezegd en werd ik naar de drogueria gesleept om iets te vinden wat me beter zou maken. Bij gebrek aan een echte mama die dit kan doen, was dit wel een heel fijn idee. Na onze laatste dag samen hebben we geluncht en elkaar een cadeau met brief gegeven. Allebei aan het huilen, maar beloofd dat we elkaar hoe dan ook weer zouden zien.

En ja, dan zijn er naast deze kleine wezentjes ook nog een hele hoop anderen, van wie het afscheid nemen ook alles behalve leuk was. In deze afgelopen 4 maanden heb ik zoveel ontzettend mooie, leuke, inspirerende, grappige, fascinerende mensen ontmoet. Eén groot deel daarvan (want ja we zijn met 200) komt niet verder dan iemand waarvan je het leuk vindt om ze tegen te komen op een feestje ofzo, maar er was ook een groep die zich echt ontwikkelt heeft tot familie. Aangezien ik het project al een paar dagen eerder moest verlaten, was ik dus de enige en de eerste nu die wegging. Ik ben dus al een week bezig geweest met afscheid nemen, maar zelfs een week is voor sommige mensen echt niet genoeg. Het is heel heel verdrietig dat je van sommige mensen weet dat je ze niet, of misschien 1 à 2 keer in je leven nog gaat zien. En ook al weet je dat je anderen wél nog heel vaak gaat zien (het eerste ticket naar Portugal is al geboekt!), het idee dat je een paar van je favoriete mensen in de hele wereld maandenlang niet meer gaat zien terwijl je ze echt elke dag ziet, is verdrietig. Ontzettend fijn dus ook, dat we donderdagavond nog één keer met z’n allen hebben kunnen eten, praten en lachen, en dat ik met een heel afscheidscomité uiteindelijk vrijdagavond op het vliegveld heb kunnen staan.

Ik kan oprecht zeggen dat ik zo ontzettend blij ben hier te zijn en deze ervaringen mee te maken. Ik heb zo hard genoten van de afgelopen 4 maanden, en zou willen dat ik nog veel langer hier kon blijven. Maar het is nu tijd voor mijn volgende avontuur. Want ja, terwijl ik dit schrijf zit ik op het vliegveld in Mexico City te wachten totdat mijn vlucht naar San Fransisco gaat boarden. Stiekem mag ik dus natuurlijk ook helemaal niet klagen, aangezien ik nu eerst een week een geweldige ervaring mag gaan opdoen tijdens een internationale conferentie in het onderzoeksveld waar ik helemaal tot op het bot enthousiast van wordt. En na deze week, zal ik weer teruggaan naar Bogotá om daar vervolgens al m’n spul weer in zal pakken om een kleine twee maanden de rest van Colombia, Ecuador en een beetje Peru te gaan ontdekken. 24 juli stap ik in Lima op het vliegtuig naar Madrid, waar ik heel vroeg op de 25e aan zal komen en vanaf daar weer verder zal vliegen naar Nederland. Ik hoop dat ik tegen die tijd wél klaar ben om naar huis te gaan, want op dit moment kan het me niet lang genoeg duren. Nog twee maandjes te gaan, nog twee maandjes om te genieten. En genieten zal ik zeker.

Heel veel liefs, Nouck.

P.s. ten tijde van publiceren zit ik eigenlijk al anderhalve dag te genieten in San Fransisco. Wat is het gaaf hier!!

Reacties

Reacties

Mamsie

We hebben de suprise video gezien was super leuk en merk dat je veel vrienden hebt gekregen en je vaker op reis zal zijn om iedereen te zien als het mogelijk is . Geniet van je tijd in san francisco . Kus mam

Maureen

He sister!

Super leuk verhaal weer! Wat een lieve kindjes en mensen heb je om je heen gehad zo te.lezen :)
Mega veel plezier in san fran en de rest van je reis :)

Dikke kus

Ps je ticket naar portugal al.geboekt, wanneer???? :p

vati

he noucky. afscheid nemen doet pijn maar nu ga je aan je volgende
ervaringen beginnen. heel veel plezier in SF en we lezen of horen wel hoe het daar geweest is . kus xxx

Buurman/vrouw Jan en JOKE

Ben hartstikke blij voor je dat je het zo naar je zin hebt gehad, ondanks dat afscheid nemen altijd pijn doet, en dat er na altijd weer iets komt waar je weer gelukkig en blij van word. H gr Jan en Joke

awschip.32@gmail.com

Lieve Anouck,wat weer een geweldig verhaal.Zoals jij schrijft is het net of wij er bij zijn perfekt. En dan dat afscheid ja dat
valt niet mee ,maar jij bent lief voor die kindjes geweest en dat krijg je dan bij het afscheid weer terug. Dat is toch heel mooi en geeft je voldoening . Nu dan in S.F, ook voor daar
succes Lieve groeten Oma en Opa

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!