Hoi lieverdjes,

hier een verslag van mijn laatste weken in Colombia!

Na mijn laatste verslag zijn we aangekomen in Mompox, een heerlijk stil en ietwat koeler (nog steeds een prettige 25 graden, wees niet bang) dorpje. Deze plek zou de inspiratie zijn geweest voor Colombia's meest beroemde en Nobel prijs winnende auteur: Gabriel García Márquez. Na eerst een hele hoop slaap hebben we met z'n drietjes (Sara, Luke en ik) de stad verkend en vooral even hard gechilled. Na 2 dagen vervolgden we onze trip naar Medellin, wat uiteindelijk een 14 uur durende busreis werd, waarvan ik helft van de tijd een slapende baby op schoot had en uiteindelijk ziek uitkwam. De eerste indruk van Medellin was heel goed, maar helaas heb ik de eerste dag alleen het plafond van m'n bloedhete slaapzaal gezien. Gelukkig heb ik de dagen erna wél kunnen genieten van deze gigantisxh mooie stad, de heerlijke temperatuur (eeuwige lente hier) en haar uitzonderlijk vriendelijke en nieuwsgierige inwoners. Wat een heerlijk warm bad! Helaas heb ik hier afscheid moeten nemen van Sara, een van m'n beste maatjes voor de afgelopen 5 maanden. Een dag later was het ook tijd om gedag te zeggen tegen Luke, onze geadopteerde medereiziger uit Nieuw Zeeland. En daar zit je dan. Helemaal in je eentje aan de andere kant van de wereld. Ik besloot te vertrekken uit Medellin en naar Guatapé te gaan, een kort busritje (maar 2 uur!) verderop. Hier liep ik gelijk drie hele leuke meiden tegen het lijf die alleen aan het reizen waren maar elkaar tijdens hun trip ontmoet hadden. Met hen heb ik twee geweldige chille dagen in het meest kleurrijke en mooie dorpje ooit, en La Piedra del Peñol beklommen, een gigantisch rotsblok met uitzicht over het departement Antioquia met haar vele mini eilandjes in prachtig blauw water. Na deze twee dagen kwamen we weer terug in Medellin voor een dag, om nog even een feestje mee te pakken (Medellin is er bekend om) en af te spreken met Dutchies Menno en Anna, twee goede vriendjes uit Bogota!

De volgende dag was het toch echt tijd om te gaan beginnen aan m'n reis naar beneden, met als eerste stop Salsa capital van zuid-Amerika: Cali! En wat een lelijke stad is dat zeg... Gelukkig verbleef ik in een heel fijn hostel waar ik een aantal hele leuke mensen ontmoette, waaronder het stel Dan en Claire uit nieuw-zeeland. Zij stelden voor om de reis naar de grens samen te gaan maken, waar ik maar al te graag ja op zei! Zij waren ondertussen al 15 maanden samen op reis, en hadden nog zo'n 6 maanden in z-a te gaan. Jaloezie heerst dus hoog als je met hen reist... We hebben Cali natuurlijk niet verlaten zonder te genieten van het geweldige outdoor Salsa festival, waar de locals al hun stoelen opzij gooien zodat ze genoeg ruimte hebben om hun GEWELDIGE moves te showen en de band een handje te helpen met hun zelf meegebrechte instrumenten. Feesten, dat kunnen deze mensen wel. Natuurlijk kom je er zelf ook niet onderuit om te dansen, dus heb ik nog even kunnen oefenen op m'n salsamoves. De volgende ochtend ben ik met Claire en Dan vertrokken naar San Augustin, een mini plaatsje richting het zuiden. Na een uuuurenlange reis over verschrikkelijk slechte wegen met een gemiddelde snelheid van 20 km/u kwamen we tegen de avond aan in ons hostel, gelegen op de berg boven het dorp in een bos. En wat een uitzicht hadden we hier. Die avond hebben we urenlang zitten praten over alle belangrijke en onbelangrijke dingen in t leven, middenin het bos. De volgende dag zijn we naar het archeologische park gegaan waar het dorp bekend om is. In deze hele regio zijn allerlei gigantische standbeelden gevonden, die eeuwen geleden gemaakt zijn door de lokale bevolking om allerlei goden en dieren te eren. Vandaag de dag staan deze beelden tentoongesteld in het gigantische park.

Na de eeuwenoude standbeelden zijn we doorgereisd naar het eeuwenoude koloniale dorp Popayan. Helaas moesten we dezelfde verschrikkelijke weg weer deels terug vervolgen, maar de omgeving maakte een hoop goed. We zijn namelijk door een van de vele natuurparken gereden, en in dit specifieke park is er een vegetatie te vinden die alleen op deze plek in Colombia bestaat, en ergens in Venezuela. Erg bijzonder dus! Popayan zelf was heel lief, schattig, klein en prachtig mooi wit. Een heerlijke middag rondstruinen en weer een stap dichterbij de grens. De volgende twee dagen zouden dus ook alleen maar in het teken staan van reizen en de grensovergang met Ecuador. We besloten een nachtstop te maken in Pasto toen we er achter kwamen dat Popayan-Pasto ook alweer een uur of 9 zou duren en dit stuk 's nachts echt te gevaarlijk is ivm overvallen. De enige andere route die we konden nemen werd liefkozend 'the trampoline of death' genoemd in de volksmond, dus ook die viel af. Mijn verwachtingen van Pasto waren heel laag, maar deze stad heeft me echt weten te verbazen met z'n mooie pleintjes en gebouwen. M'n laatste avond en nacht in Colombia! Na welgeteld 167 dagen was het tijd om Colombia te verlaten, en liepen we de volgende dag op ons dooie gemakje de grens over met Ecuador.

Ik kan echt zeggen dat ik de tijd van m'n leven heb gehad in Colombia. Ik heb het geluk gehad allerlei gigantisch mooie mensen te leren kennen, met wie ik de beste gesprekken, leukste momenten, en mooiste herinneringen heb meegemaakt. Daarnaast heb ik een adembenemend mooi land van top tot teen mogen ontdekken en geweldige plekken verkent. Ik ben zo blij dat ik voor Colombia ben gegaan, ookal was ik natuurlijk rete zenuwachtig en bang aan het begin. Het heeft me niets dan mooie dingen gebracht, en wat heb ik veel mogen leren.

Muchísimas gracias para todo mi Colombia, te quiero mucho.

Wordt vervolgd!